Brera & Pavlov

Pavlov, wie kent hem niet. Ivan Pavlov is de man die experimenten uitvoerde op zijn hond om te zien of hij deze zogenaamd kon ‘conditioneren’. Pavlov gaf zijn hond een signaal en tegelijkertijd zette hij zijn hond een bak voer voor. Iedereen met een hond weet dat deze begint te kwijlen zodra hen een bak voer wordt voorgezet. Pavlov wilde zien of het signaal op den duur ook kon zorgen voor deze reactie, het kwijlen van de hond. Niet alleen dit lukte, op een gegeven moment begon zijn hond te kwijlen als deze het signaal kreeg, zelfs zonder het bakje voer. Klassieke conditionering was geboren. Het openmaken van een potje LITOPET is ook zoiets, Brera reageert er meteen op. Ze weet dat er haar dan iets lekkers te wachten staat.

Kennis is één, toepassen is twee

Hoewel ik mij regelmatig afvraag of mijn vriendin deze Pavlov trucjes ook op mij toepast, dacht ik hier zelf ook iets mee te kunnen doen. Kennis is immers één, deze kennis toepassen is een tweede.

Onze hond Brera is eigenwijs. Ik weet dat ik niet al te streng optreed en dat dit mogelijk bijdraagt aan haar eigenwijze gedrag. Oke, oke. Het draagt zeer waarschijnlijk bij aan haar gedrag. There, I said it. Tegelijkertijd moest ik ook aan Pavlov denken. Pavlov kon zijn eigen hond conditioneren en ik had zoiets van: ‘Wat Pavlov kan, kan ik ook.’

Niet lang hierna heb ik zo’n hondenfluitje gekocht. Mijn laatste blokfluit-les is alweer even geleden, maar gezien het formaat van zo’n hondenfluitje had ik er het volste vertrouwen in dat ik er geluid uit zou krijgen. Gelijk kreeg ik. Wat een toon komt er uit zo’n fluitje zeg. Het ging zo hard dat ik er niet alleen de oren van onze eigen hond mee omhoog kreeg, maar ook de oren van andere honden. Ik geloof zelfs dat de plaatselijke voetbalwedstrijd kortstondig werd gestaakt omdat iedereen dacht dat de scheidsrechter het eindsignaal had gegeven.

Stap één was gemaakt. Nu de volgende stap, een soort van beloning. Een aai over haar bol zou weinig teweegbrengen redeneerde ik. Er zouden grotere stappen gemaakt moeten worden om onze hond in het gareel te krijgen. Brokjes, dat was het. Elke keer nadat ik het fluitsignaal gaf, zou ik Brera een brokje geven.

En daar gaan we!

Vol goede hoop propte ik Brera in onze auto (Duitse Dog + klein formaat auto = ….juist) en reed ik naar het bos. Gewapend met het fluitje en de brokjes. Na de eerste paar fluitsignalen wekte ik haar interesse. Na het derde fluitsignaal leek ze te snappen dat stilstaan niet het gewenste gedrag was. Nog een paar pogingen later kwam ze keurig elke keer mijn kant op. Voor het brokje natuurlijk, dat wel. ‘Dit kon nog wel eens leuk worden ook’, dacht ik. De volgende stap is Brera zo ver te krijgen dat ze onze kant op komt voor het brokje, zélfs als ze afgeleid is door iets anders. Misschien is ze daar al te oud voor? Vorige week werd ze 7 jaar. Zou het nog kunnen op die leeftijd? Ik denk het wel. Met twee broekzakken vol engelengeduld en brokjes maken we in ieder geval een goede kans.

Tegelijkertijd zit ik wel met een klein probleempje. Isaac Newton heeft in een ver verleden twee heel belangrijke dingen gezegd. 1) ‘geloof niet alles wat op het internet staat’ en 2) ‘elke actie heeft een reactie’. Vooral met de 2e, elke actie heeft een reactie, zit ik een beetje in mijn maag. Hoe krijg ik namelijk alle ándere honden van mij afgeschud die afkomen op het fluitje en de brokjes….