Ik werd gekeurd, door een hond!

Brera kent haar formaat niet, maar is soepel in haar gewrichten dankzij LITOPET

Het congres liep uit en hoewel ik mijn date al had verteld dat dit mogelijk was, voelde ik mij toch een beetje schuldig. Ze klonk alsof ze erg haar best had gedaan en nu zou ik ‘vertraagd’ zijn (in mijn beroep ben je nooit te laat; slechts vertraagd).
In mijn enthousiasme was ik ook nog vergeten het adres op te zoeken. Natuurlijk kan je dat online wel vinden, maar laat ik nou niet zo’n data abonnementje hebben en ook nog eens op een plek zijn waar het bereik bijzonder beperkt was. Je snapt het wel, het opzoeken van het adres zou uiteindelijk meer tijd in beslag nemen dan gewoon gaan rijden hopen op een goede afloop. Daarnaast zou ik haar nog even een berichtje sturen zodra ik de auto in zou stappen.

Gelukkig maar. Op het moment dat ik haar sms (ja, sms ja. Niet gaan oordelen nu he?) geeft ze mij voor de zekerheid haar adres. Een ritje van ongeveer 40 minuten, maar vanwege de spanning rijd ik ‘per ongeluk’ een afslag te ver en doe er daarom 5 minuten langer over. 5 minuten die ik nodig had mij nog even voor te bereiden.
Ik rijd tergend langzaam de wijk in. De aanwezige drempels neem ik voor het eerst met de snelheid waarmee je ze eigenlijk zou moeten nemen. Alles om mij nog 10 seconden extra voorbereidingstijd te geven om een plekje te zoeken voor mijn zenuwen. Maar nu kan ik er niet meer omheen. Ik zet de auto voor de deur, zie mijn date binnen de hoek omschieten en stap uit. Oh…de wijn!! Vergeet de wijn niet!!!

Spannend, ik word gekeurd!?

Daar stond ze dan, Brera, een Duitse Dog. Vol verwachting bekeek ze mij van top tot teen. Het voelde alsof ik tussen de ‘TSA’ medewerkers stond op het vliegveld. Elke beweging werd afgewogen, elke gezichtsuitdrukking werd langs een lange waslijst met mogelijke gevaren gelegd en afgevinkt en met elke stap die ik zette kwam zij ook dichterbij…

Achter haar stond mijn date. Ook zij keek mij vol verwachting aan. Mogelijk keek ze overigens naar de fles wijn die ik nog steeds stevig vasthield in mijn vuist. Voor het geval dat. Zou ‘El Niño’ mij aanvallen, dan had ik tenminste nog een stuk glas tussen mijn slagader en haar hoektanden.

Maar nu moest ik de wijn toch echt afgeven. Het enige middel ter verdediging had ik immers meegenomen voor mijn date. Zou het vreemd zijn als ik deze gewoon de hele avond in mijn vuist zou houden? Dit gebeurt toch wel vaker, hield ik mijzelf voor. Brera, de Duitse Dog, was inmiddels nog steeds uiterst geïnteresseerd en duwde haar neus op plekken die normaal gereserveerd zijn voor de 3e date.

Nee, nu maakte ik mij lichtjes zorgen om de blik in de ogen van mijn date. Zij keek nog steeds naar de fles wijn. De woonkamer zou ik naar alle waarschijnlijkheid niet heelhuids halen indien ik de wijn niet aan haar zou geven…
Opnieuw ademde ik even diep in, reikte over Brera heen en duwde de fles in haar handen.

Nu had ik niets meer om mijzelf te verdedigen, zou het uit de hand lopen…

Tot mijn verbazing verzwakte de blik van Brera en draaide zij zich om richting de woonkamer, zonder blikken of blozen. Ik hang mijn jas op en loop achter mijn date aan de kamer in. Overal brandden kaarsjes, het rook heerlijk en de gezelligheid droop van de kamer af. Was dit dan alles? Had ik mij hier zo zorgen om gemaakt?

Mijn date drukt mij een glas wijn in de handen, ja deze was razendsnel geopend en ik kijk diep in haar helderblauwe ogen. Ik slaak een zucht van verlichting. Het gevaar is geweken…